Οι αιτίες της βίας που κατακλύζει τον κόσμο είναι βαθειά ριζωμένες στο υποσυνείδητο του ανθρώπου, από την ενδομήτρια ζωή του, μας αποκαλύπτουν σύγχρονοι επιστήμονες, (των ετών 1960 έως σήμερα)
Ιωάννα Μαρή, επίτ. Σύμβουλος Επικρατείας και Πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Προγεννητικής Αγωγής
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Δεν είναι καθόλου αλήθεια απορίας άξιο πώς οι … ανυποψίαστοι ψυχολόγοι, ψυχίατροι, ιατροί, κοινωνιολόγοι … δεν έχουν καθόλου αντιληφθεί την αιτία της τόσο εκτεταμένης βίας, εκμετάλλευσης, εγκλημάτων από μικρούς και μεγάλους, προπαντός όμως στρεφομένων κατά γυναικών και μάλιστα και νεαρών κοριτσιών. Κι αυτό επειδή, αυτή η αιτία δεν είναι εύκολα διαγνώσιμη, αφού ανάγεται συνήθως σε ένα πολύ απομακρυσμένο παρελθόν κι αυτό, μας λένε οι ειδικοί, φθάνει ως την εμβρυϊκή ζωή του ανθρώπου.
Από πολλές επιστημονικές ανακοινώσεις ενός ημίσεως αιώνος και πλέον γνωρίζουμε ότι «Η αγάπη της μητέρας – εγκύου για το παιδί που περιμένει, η εσωτερική γαλήνη της και οι θετικές σκέψεις που καλλιεργεί γι’ αυτό, ο πλούτος της επικοινωνίας που διατηρεί μαζί του, καλύπτουν βασικές ανάγκες του εμβρύου και ασκούν καθοριστική επίδραση στην ομαλή φυσική και ψυχική του διάπλαση, στις βασικές γραμμές της προσωπικότητάς του, στις προδιαθέσεις του χαρακτήρα του» Γάλλος καθηγητής J. P. Relier, νεογνολόγος.
Όταν αυτή η θετική αντιμετώπιση δεν υπάρχει, αλλά αντίθετα το αναμενόμενο παιδί είναι ανεπιθύμητο, ως ύπαρξη ή ως φύλο, τότε οι βασικές του ανάγκες δεν καλύπτονται, και επειδή αυτή η άρνηση της αποδοχής του από την μητέρα ή και τον πατέρα εγγράφεται στην κυτταρική μνήμη του παιδιού και είναι επομένως ενεργή σ’ αυτό, στο υποσυνείδητό του… πολλά δυσάρεστα μπορεί να συμβαίνουν αργότερα.
Σπουδαίοι επιστήμονες έχουν μιλήσει εδώ και χρόνια για την θεμελιώδη σημασία του προγεννητικού σταδίου της ζωής, δηλαδή της ενδομήτριας ζωής, εποχής θέσης θεμελίων για όλο τον βίο κάθε ανθρώπου. Γενικώτερα για την σημασία του ενδομητρίου βίου, για την διάπλαση εξ ίσου της υγείας και του βασικού ψυχισμού και της προσωπικότητας του ανθρώπου, σε όλη την μεταγενέστερη ζωή του, η διεθνής επιστήμη ασχολήθηκε τα τελευταία 50- 70 χρόνια. Τα συμπεράσματά τους είναι εκπληκτικά. Οι αιτίες αυτών των εγκλημάτων σ’ αυτό το στάδιο πρέπει προπαντός να αναζητηθούν.
Ας εντρυφήσουμε όμως στον λόγο τους:
ΟΙ ΕΡΕΥΝΕΣ
Ο Αθ. Καυκαλίδης, (1919-1987) Έλληνας ψυχίατρος, ερευνητής, συγγραφέας των σπουδαίων επιστημονικών βιβλίων: «Η γνώση της μήτρας» και «Η μήτρα και η υποκειμενική αλήθεια» απέδειξε, ότι η έλλειψη επιθυμίας παιδιού της μητέρας-εγκύου είναι «διαταγή για το παιδί να μην υπάρχει»… Τα συνεχώς για όλη την εγκυμοσύνη ανεπιθύμητα παιδιά έχουν δεχθεί μια πολύ βαριά τραυματική εμπειρία, γι’ αυτό και τα παιδιά αυτά, ή όσα δέχονται μεγάλο άγχος από την έγκυο, σε αυξημένα ποσοστά εκδήλωσαν σοβαρές ασθένειες, επίσης βιαιότητα και παραβατική έως εγκληματική συμπεριφορά, ως έφηβοι και ενήλικοι.
«Η έγκυος, όταν στρεσάρεται έντονα από ενδογενή ή εξωγενή αίτια, απελευθερώνει στο αίμα της, κορτιζόλη, κατεχολαμίνες (αδρεναλίνη, νοραδρεναλίνη, ντοπαμίνη) και άλλα βιομόρια σε αυξημένα επίπεδα, ικανά να προκαλέσουν αλλοιώσεις στην ανάπτυξη του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος του κυήματος.»
«Εκείνος που βιαιοπραγεί εις βάρος γυναίκας, αναβιώνει - μέσω της ψυχολογικής διαδικασίας της ταύτισης της γυναίκας με την μητέρα του - τον απόλυτο ψυχικό πόνο της υπαρξιακής απόρριψης του από την μάνα του, αναβιώνει την απειλή για την ύπαρξη του, τη ζωή του, διότι η μάνα, όσο ήτανε στη μήτρα της, δεν τον ήθελε να ζήσει .. Ξαναζεί ασυνείδητα το παρελθόν, ενστικτωδώς, στην επαφή του με την γυναίκα, αισθάνεται ότι απειλείται η ζωή του … και αντιδρά εναντίον της με τις βίαιες πράξεις του» (δρ Κωνσταντίνος Καυκαλίδης).
(Ζέφυρου Καυκαλίδη, Συζητώντας με τον δρα Αθ. Καυκαλίδη, έκδοση ΠΑΤΜΟΣ, σελ. 139)
«Το έμβρυο που απορρίπτεται από την μήτρα – μητέρα νιώθει όπως ένας αλυσοδεμένος και φιμωμένος άνθρωπος που υποβάλλεται σε φρικτά βασανιστήρια και ο οποίος είναι ανίσχυρος να αντιδράσει στους βασανιστές του. Έτσι και το ακινητοποιημένο έμβρυο μέσα στη μήτρα είναι ανίσχυρο να αντιδράσει. Επιπλέον οι νευρώνες και οι μύες του είναι ελαχιστότατα αναπτυγμένοι. Το πολύ μερικά μεμονωμένα σκιρτήματα των ποδιών η των χεριών να είναι η απάντηση στα φρικτά και επώδυνα απορριπτικά ερεθίσματα που το βομβαρδίζουν και που αναπόφευκτα συσσωρεύονται μέσα του.
Το απορριπτικό ενδομήτριο περιβάλλον είναι η πραγματική κόλαση μέσα στην οποία ζει το έμβρυο ανυπεράσπιστο.
Κάποτε όμως το ανήμπορο έμβρυο θα βγει από την κόλαση, θα μεγαλώσει και θα γίνει ένας άνθρωπος με κανονικά αναπτυγμένους νευρώνες και μύες
Πώς θα αντιδράσει αυτός ο άνθρωπος – έμβρυο κάθε φορά που θα επανενεργοποιούνται σε μη συνειδητό επίπεδο τα ίχνη μνήμης των συσσωρευμένων απορριπτικών ερεθισμάτων;
Βέβαια ο καθένας … θα αντιδράσει με τον δικό του προσωπικό τρόπο, που δεν μπορεί να προβλεφτεί.
Θα αρκεστώ να αναφέρω την αντίδραση ορισμένων απορριφθέντων που ταυτίζονται με την απορριπτική μήτρα τους, βασανίζουν τους γύρω τους, όπως η μήτρα βασάνισε, ή προβάλλουν τη μήτρα στο περιβάλλον τους και επιτίθενται με την ίδια μανία που η μήτρα τους έχει επιτεθεί.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν είναι φυσικό ένας άνθρωπος να συμπεριφέρεται μέσα κι έξω από γήπεδα σαν χούλιγκαν ή να γίνει βασανιστής στην ΕΣΑ ή να γίνει δικτατορίσκος που κηρύσσει εμφύλιο ή τοπικό ή παγκόσμιο πόλεμο;»
«… Η μη συνειδητή ανάμνηση των συναισθημάτων της εμβρυϊκής ζωής αφήνει ανεξίτηλα ίχνη στο νευρικό σύστημα, επηρεάζει την σεξουαλική συμπεριφορά αλλά και την όλη συμπεριφορά του ατόμου».
Κι όταν ρώτησαν τον γιατρό «μήπως αυτό το συγκλονιστικό συμπέρασμα είναι υπερβολικό», εκείνος απήντησε:
«Πιστεύω ότι ούτε υπερβολικό είναι ούτε σκοπό έχει να δικαιολογήσει τον οποιοδήποτε φονιά ή δολοφόνο ή βασανιστή.»
«Πιστεύω όμως ότι είναι υποχρέωση της κοινωνίας, πρώτον, να ψηφίσει προστατευτικούς νόμους και να παράσχει ιδανικές συνθήκες διαβίωσης σε κάθε έγκυο γυναίκα και δεύτερον να διδάσκει σε νέους και γέρους, άνδρες και γυναίκες, αγόρια και κορίτσια, να δείχνουν απέραντο σεβασμό απέναντι στην έγκυο γυναίκα και στο έμβρυο αγόρι ή κορίτσι, που αναπτύσσεται μέσα στην μήτρα της.»
«… Δύο νευροψυχιατρικές προσεγγίσεις από σειρά ερευνητών, με διαφορά μισού αιώνα η μία από την άλλη καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι “η ενδομήτρια ζωή του ανθρώπου, είναι καθοριστικής σημασίας για την ψυχική και σωματική υγεία του μελλοντικού ενηλίκου. Η πιο πρόσφατη μάλιστα, του 2020, από ομάδα νευροεπιστημόνων, υποστηρίζει ότι το ΠΡΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟ stress, ευθύνεται για την εκδήλωση:
1. Αυτισμού
2. Σχιζοφρένιας
3. Νευροαναπτυξιακών διαταραχών και άλλων ψυχικών διαταραχών….
καρδιοπαθειών και μεταβολικών διαταραχών, ικανών να προκαλέσουν αλλοιώσεις στην ανάπτυξη του κεντρικού και περιφερικού νευρικού συστήματος.» (δρ Κωσταντίνος Αθ. Καυκαλίδης)
«Η παλαιότερη προσέγγιση (1960), αυτή του Αθανασίου Καυκαλίδη, και πολλών συγχρόνων του, εστιάζεται στο ψυχικό τραύμα που δέχεται το έμβρυο κατά την κύηση, εφόσον αυτό είναι ανεπιθύμητο.
Τεράστια είναι η ευθύνη της νέας μελλοντικής μητέρας και του ζευγαριού, γενικά, εφ’ όσον βέβαια τους ενημερώσουμε, απέναντι στο νέο πλάσμα που ετοιμάζουν και απέναντι στην κοινωνία και έχουν να σκεφθούν, εάν θα συνεισφέρουν στο να το κάνουν ευτυχισμένο ή δυστυχισμένο. Διότι αλλοίμονο εάν αυτό το πλάσμα γεννηθεί κουβαλώντας μια αίσθηση θανάτου μέσα στη ψυχή του, σε μορφή ακραίας ψυχοπαθολογίας, πόσο κακό θα κάνει στον εαυτό του (π.χ. εξαρτησιογόνες ουσίες, βιαιότητα) και στους ανθρώπους γύρω του (χουλιγκανισμός, τρομοκρατία, μοναχικοί λύκοι).»
Όμοια είναι τα συμπεράσματα αμερικανικών στατιστικών ερευνών:
«Η προγεννητική ψυχολογία και η ενημέρωση των νέων υποψηφίων γονέων μπορεί να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση.»
Τουλάχιστον το να κρουσθεί ο κώδωνας του κινδύνου στους νέους που δεν έχουν γίνει ακόμα γονείς, έτσι ώστε να συνειδητοποιήσουν, πόσο εύκολο είναι να καταστρέψουν τις ζωές των παιδιών τους μέσα στην άγνοιά τους για την τόσο σημαντική αυτή η φάση της ζωής μας. Ή αντιθέτως, ευτυχώς, εάν γνωρίζουν, να φέρουν παιδιά ψυχικά και σωματικά υγιή και δημιουργικά, με αγάπη για τον εαυτό τους, τον συνάνθρωπο και το περιβάλλον τους.
Η κοινωνία πρέπει να αναλάβει την ευθύνη της. Η ενημέρωση προς τους νέους αποτελεί μια πρώτιστη ανάγκη. «Η επένδυση στην εγκυμοσύνη και στην προσχολική ηλικία είναι από τα εκ των ων ουκ άνευ μιας κοινωνίας», αναφέρει ο Ομότιμος Καθηγητής Παιδιατρικής και Ενδοκρινολογίας του Παν/μίου Αθηνών, ερευνητής, συγγραφέας Γεώργιος Χρούσος, «Καθημερινή» 15-12-2019
«Ο εγκέφαλος χτίζεται στη μήτρα και όχι στο σχολείο» δρ David Chamberlain, ψυχολόγος
«Η ζωή ξεκινάει από το πρώτο κύτταρο» «Ενδομητρίως αρχίζει η εκπαίδευση του παιδιού» Κωνσταντίνος Πάγκαλος, γενετιστής και παιδίατρος, μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Επιστημών.
«Από την κοιλιά της μάνας διαμορφώνεται το σενάριο ζωής του ανθρώπου» Ματθίας Γιωσαφάτ, ψυχίατρος, ψυχαναλυτής
ΠΡΟΛΗΨΗ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΙΡΗΝΙΚΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κι ας ακούσουμε τέλος το μνημειώδες επιστημονικό κείμενο του διάσημου Καναδού ψυχιάτρου ερευνητή Καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο δρ Thomas Verny: «Δεν μπορεί να υπάρξει Οικολογία στον Κόσμο, χωρίς να προϋπάρξει Οικολογία στη Μήτρα», ένα κείμενο που έχει κάνει τον γύρο του κόσμου.
«Κάθε παιδί, πριν από τη γέννησή του, έχει συχνά σήμερα βομβαρδισθεί μέσα στη μήτρα από τοξίνες, οι οποίες είναι δυνατόν να είναι ορμονικές, φυσικές, χημικές και ψυχολογικές. Σοβαρές είναι οι βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες συνέπειες αυτών των τοξινών στην ανάπτυξη των παιδιών. Πιστεύω ότι αν δεν μάθουμε να προστατεύουμε την καθαρότητα, αγνότητα και γαλήνη του αμνιακού σύμπαντος, κατ’ ανάγκην θα αποτύχουμε να διασώσουμε τον κόσμο από την καταστροφή, λόγω βίας και ρύπανσης.
Τα παιδιά που υφίστανται βία στη μήτρα έχουν ήδη προγραμματισθεί να εξελιχθούν σε ενηλίκους, οι οποίοι θα ασκούν βία στη γη και στ’ άλλα γύρω τους ανθρώπινα πλάσματα. Πριν να μάθουμε να μειώσουμε και βαθμιαία να εξαλείψουμε τους επιβλαβείς παράγοντες κάθε είδους (φυσικούς και ψυχολογικούς), οι οποίοι βομβαρδίζουν το παιδί πριν από τη γέννησή του, ο αγώνας μας κατά του εγκλήματος, των κακών έξεων και εθιστικών εξαρτήσεων, των φόνων και της αλληλοεξοντώσεως, της κακίας, της μολύνσεως και της καταστροφής των εδαφών μας, των δασών, των ποταμών, των θαλασσών και της ατμόσφαιρας θα είναι καταδικασμένος σε αποτυχία.
Θεωρώ ότι πρέπει να αποτελεί μια από τις βασικές επιδιώξεις της κοινωνίας, του Κράτους, το να επεκτείνει την ιδέα της οικολογίας, ώστε να συμπεριλάβει την προστασία και την διατήρηση της καθαρότητας και αθωότητας του αμνιακού σύμπαντος.»
«Μόνον αυτός που έχει δεχθεί ως έμβρυο την αγάπη της μητέρας και του πατέρα, θα μπορέσει αργότερα να προσφέρει αγάπη προς τον εαυτό και τον συνάνθρωπο»
δρ Thomas Verny, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο
Ενδιαφέρον είναι να αναφέρουμε ότι η συνεργάτις του ιατρού Καυκαλίδη, ασκουμένη ψυχίατρος και βοηθός του στις έρευνές του, μίλησε για το πόσο αναγκαίο είναι, λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτά τα ευρήματα, στο θέμα αυτό να ασχοληθούμε με την πρόληψη: «με τις μελλοντικές γενεές, ενημερώνοντας τους νέους, μέλλοντες γονείς, ώστε εκείνοι σωστά να προχωρήσουν στην δημιουργία οικογένειας, λαμβάνοντας υπ’ όψιν την θεμελιώδη περίοδο της ενδομήτριας ζωής, περίοδο δόμησης θεμελίων σώματος και χαρακτήρα: προσωπικότητας κάθε ανθρώπου.»
Η νέα αυτή επιστήμων είχε συλλάβει την λύση!
Οι έρευνές δίνουν την διάσταση τόσο των αρνητικών, αληθινά πολύ τραγικών, όσο και των θετικών, θαυμαστών, για όλη την ζωή, προγεννητικών εμπειριών. «Η αποδοχή, η αγάπη της μητέρας για το παιδί της, οι θετικές ιδέες της γι’ αυτό, καλύπτουν, είπαμε, βασικές ανάγκες του εμβρύου και ασκούν καθοριστική επίδραση στην ομαλή φυσική και ψυχική του διάπλαση, στις βασικές γραμμές της προσωπικότητάς του, στις προδιαθέσεις του χαρακτήρα του»
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η περιγραφή των αρνητικών εμπειριών που έζησαν έμβρυα, που η μητέρα τους δεν επιθυμούσε αυτή την εγκυμοσύνη της, ή που ζούσε μέσα στο άγχος και την αγωνία, είναι τόσο τραγική, που αληθινά δεν επιθυμώ να επαναλάβω …
Σκέπτομαι πόση απέραντη λύπη και ενοχή θα προκαλέσει σε μητέρες, που, πρώτα - πρώτα δεν ήξεραν τότε ότι τα δικά τους αισθήματα φθάνουν στο παιδί τους και το κάνουν να υποφέρει τόσο …. Κι έπειτα, αυτές οι μητέρες, που η κατάσταση της μητρότητας, αντί για χαρά τους προκαλούσε φόβο και λύπη, είχαν κι αυτές επίσης ζήσει αρνητικές ενδομήτριες εμπειρίες οι ίδιες, ακόμη και αν η αιτία της αντίδρασής τους, όταν ήλθε το δικό τους παιδί, ήταν υποσυνείδητη, κι επομένως άγνωστη σ’ αυτές. Δεν μπορούμε να τις καταδικάσουμε, μόνον να τις κατανοήσουμε …
Ωστόσο, σκέπτομαι επίσης ότι, αν εννοούμε να αγνοούμε τις μεγάλες αλήθειες της ζωής, ακόμη και τις πιο τραγικές, δεν θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την στάση μας εφεξής, δηλαδή να οδηγήσουμε τα παιδιά μας να προχωρήσουν εκείνα αλλιώς, γνωρίζοντας, στην δημιουργία οικογένειας. Και αλήθεια, για να κατανοήσουμε πλήρως την μεγάλη αλήθεια της σημασίας των θεμελίων στην δημιουργία του ανθρώπου, είναι χρήσιμο να γνωρίζουμε σε τι συμφορές όχι μόνο για την οικογένεια αλλά για όλη την ανθρωπότητα οδηγεί η δημιουργία ενός ανθρώπου που δέχθηκε απόρριψη … (κι εδώ υπάρχουν διαβαθμίσεις …) και σε τι χαρές η δημιουργία ανθρώπων, που μητέρα και πατέρας τους είχαν με χαρά υποδεχθεί, καλωσορίσει και αγαπήσει, ήδη από έμβρυα!!
Έχουμε υποχρέωση ως κοινωνία, ασκώντας βέβαια το έργο της καταστολής των εγκληματικών πράξεων, να προχωρήσουμε και προς την πρόληψη, ώστε να δημιουργήσουμε στο μέλλον ανθρώπους υγιείς, δημιουργικούς και ειρηνικούς!
Πρωτοπόρος αποδεικνύεται η Αγγλία!
ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ
Dr Sally Davies, Chief Medical Officer
Το 2014 όλα τα κόμματα υπέγραψαν Κοινή Συμφωνία, με τίτλο: Χίλιες και μία κρίσιμες μέρες. Η σημασία της ηλικίας από την σύλληψη έως τα 2 χρόνια. («A cross parties Manifesto , The 1001 critical days- The importance from the conception to age two period»)
Βάσει αυτού του κοινού Συμφώνου ( “Manifesto” ) όλα τα αγγλικά κόμματα, ανέλαβαν από κοινού εκστρατεία ενημέρωσης και προστασίας όλων των ζευγαριών και μητέρων της χώρας τους, με σκοπό να εξασφαλίσουν υγιεινή ζωή στα ζευγάρια και τις εγκύους, με στόχο την υγεία για τα παιδιά από την σύλληψη μέχρι την ηλικία των 2 ετών. H γιατρός τους εξηγεί ότι κατ’ αυτή την περίοδο χτίζεται κατά 84 τοις εκατό ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Κι ότι ελλιπής προγεννητική φροντίδα έχει αποδειχθεί ότι πλήττει με ασθένειες, και κοινωνικές ελλείψεις όχι μόνον την πρώτη γενεά αλλά και την επόμενη.
Ας μην ξεχνάμε όμως και την αρχαιοελληνική σοφία του Πυθαγόρα, του Πλάτωνα, του Εμπεδοκλέους, του Αριστοτέλη, του Ησιόδου και τόσων άλλων που έθεσαν θεμέλια ζωής:
Ο γάλλος λόγιος Edouard Schuré, «Οι μεγάλοι Μύστες», ερευνώντας την αιτία της εξαιρετικής φιλοσοφικής, επιστημονικής, καλλιτεχνικής και πολιτικής ανάπτυξης της Ελληνικής αρχαιότητας, την απέδωσε στην συστηματική προετοιμασία των νέων και μάλιστα της γυναίκας στον ρόλο της μητρότητας:
«Στην Αρχαία Ελλάδα, η μύηση της γυναίκας στον μητρικό ρόλο οδηγούσε σε μια βαθιά συνειδητοποίηση και μπορεί να θεωρηθεί ως η αληθινή αιτία της ομορφιάς της φυλής, της ευρωστίας των γενεών, της γέννησης τόσων φιλοσόφων, επιστημόνων, καλλιτεχνών, πολιτικών … σπουδαίων ανθρώπων στην ελληνική αρχαιότητα.»
